We moeten terug naar het jaar 1935 om in de, nabij de spoorwegovergang Kleverlaan gelegen Bloemendaalse wijk, het "Kinheimpark", een groep redelijk eigenwijze jongens te vinden die een honkbalclub oprichtten onder de naam Honkbal Club "Kinheim", oftewel HCK. Geld was er nauwelijks en met een contributie van 3 cent per week moest de club worden gerund. Haarlem was in die jaren eigenlijk een "honkbalbolwerk" met als belangrijkste clubs de Sportclub "Haarlem" en HHC (in 1991 zijn de honkbalafdelingen van die clubs gefuseerd en verder gegaan onder de naam Sparks).

In 1937 werd HCK lid van de Nederlandse Honkbalbond en in 1938 werd "echt" begonnen. In dat jaar werd het team meteen kampioen en volgde de promotie naar de 2e klasse. De Tweede Wereldoorlog stak een spaak in de wielen van de ontwikkeling van de honkbalsport en zeker van HCK want een aantal leden werd, uiteraard tegen hun zin, ingezet voor de "Arbeitseinsatz". Toch wisten de Kinheimers goed te presteren want in 1945, bij het einde van de oorlog, was de Overgangsklasse bereikt. Het mag duidelijk zijn dat er in de oorlogsperiode nauwelijks honkbalmateriaal voorhanden was. Er werd gespeeld met zogenaamde Vredestein-ballen, die kwalitatief niet best waren en bij een harde klap regelmatig in stukken uiteen vlogen. In de beginperiode en de eerste naoorlogse jaren waren honkbalpakken vrijwel onbekend en in Nederland eigenlijk niet te krijgen. Er werd tot de 50-er jaren dan ook gespeeld in een korte broek!

De club groeide flink en in 1947 werd overgegaan tot de oprichting van een jeugdafdeling. In 1948 volgde de start van de softbalafdeling want ook de dames voelden zicht tot deze sport aangetrokken. Joop van Wendel de Joode werd de grote man bij de softbalsters. Hij werd enthousiast bijgestaan door in het bijzonder Bep van Beymerwerdt en boekte zeer fraaie successen met "zijn meiden". Zowel in 1955 als 1957 werden ze landskampioen.

Unieke beelden uit 1966

Kinheim heeft vele jaren, wat de speelvelden betreft, een zwervend bestaan geleden. Gestart werd op het "Vlooienveld" in Bloemendaal en, via het Noorder Sportpark, het Badmintonpad, het hockeyveld van HBS, het voetbalveld van Bloemendaal, weer het Noorder Sportpark, de velden bij het Kennemer Lyceum en langs de Zeeweg, kwamen we min of meer definitief terecht aan het Badmintonpad. In 1973 werd dat duidelijk bevestigd door de officiële opening van ons clubhuis, dat bij die gelegenheid als "een parel onder de sportclubaccommodaties" werd omschreven.

Kinheim heeft bij het aangaan van internationale contacten bepaald niet stilgezeten. In 1953 al ontstonden de eerste contacten met de Amerikaanse troepen in Duitsland en wel de Wiesbaden Flyers. Dit leidde tot een jaarlijkse honkbalontmoeting tussen HCK en de Flyers, waarbij coach Chuck Costello steeds een zeer belangrijke rol vervulde.

Nadien zijn er, zowel door de honkballers als softbalsters, vele contacten geweest met vooral Amerikaanse teams. Van de 70-er jaren af hebben vele coaches en studenten van het Springfield College (en nabij gelegen Colleges) uit New England een belangrijke rol bij de internationale contacten gespeeld. Niet alleen coachten en speelden de Amerikanen bij onze teams, maar het is daarnaast uitgemond in bezoeken van teams van Springfield aan Haarlem en van diverse Kinheim jeugdteams aan Connecticut.

Maar daar bleef het niet bij. Er werden door de jeugdbesturen uitstekende contacten gelegd met Amerikaanse organisatoren van jeugdtoernooien in Duitsland (Ramstein), terwijl veteranenteams deelnamen aan "seniorentoernooien" op diverse plaatsen in de Verenigde Staten. Ook de softbalsters wisten enige keren de weg te vinden voor "clinics" e.d. in de USA.

De lagere seniorenteams en de jeugdteams presteren uitstekend onder de bezielende leiding van een zeer actief bestuur van de afdeling Jeugd, Opleiding en Recreatie (JOR). Dit is uiteraard van groot belang voor het op hoog niveau kunnen blijven meedoen van de vereniging. In 1996 werden zowel de junioren als de pupillen landskampioen.

De softbalsters maakten helaas moeilijke tijden door. Zij wisten zich niet aan de top te handhaven en ook het aantal leden liep terug. Wel kwamen er heren-softballers in onze gelederen die evenwel hun doelen niet hoog stelden en zich beperken tot de recreatiesport.

Gelukkig kennen de dames (en in het bijzonder de jeugdigen) de laatste jaren een lichte opleving. In 1998 behaalden de junioren nog het Nederlands kampioenschap. We hopen uiteraard dat het verloren terrein kan worden herwonnen.

De mogelijkheden voor een goede "set-up" van de vereniging werden nog vergroot toen in 1989 de businessclub "Vrienden van Kinheim" werd opgericht. Deze club heeft inmiddels 100 leden en levert een belangrijke bijdrage aan de goede gang van zaken in de club.

Door activiteiten op vele "fronten" is Kinheim al jaren één van de grootste honk- en softbalverenigingen van Nederland. Dat is uitermate plezierig en een kroon op het vele werk van zeer velen in de club. "Groot groeien" is een goede zaak, maar een gevolg is dan vaak dat men "uit zijn jasje groeit". Dat nu is zeker het geval met Kinheim dat de zo gezellige accommodatie aan het Badmintonpad ontgroeit. Een overgang naar het Pim Mulierstadion lijkt onvermijdelijk en het is derhalve jammer dat de onderhandelingen met de gemeente Haarlem over die overgang zo moeizaam verlopen.

Al met al kan worden gezegd dat de jongelui die in 1935 zo enthousiast van start zijn gegaan de basis hebben gelegd voor een gezonde vereniging en het is te hopen dat zeer velen zich nog een groot aantal jaren zullen willen blijven inzetten voor een goede toekomst van Kinheim.